Pałac Leipzigerów

Zbudował go Ignatz Leipziger, bogaty żydowski bankier. W 1871 roku przejął atrakcyjną parcelę z budynkiem ujeżdżalni.Bankier uznał, że z koni większego pożytku mieć nie będzie i kazał ujeżdżalnię rozebrać. W zamian postanowił wznieść rodzinną rezydencję. Parcela znajdowała się naprzeciw świeżo zabudowanego Bastionu Sakwowego. Cały Wrocław chodził oglądać cuda Wzgórza Liebicha , więc miejsce zrobiło się prestiżowe. Poza tym było tu dużo zieleni, bo obok biegła Promenada, a w sąsiedztwie stał wytworny pałac Donnersmarcków.

Leipziger zatrudnił Carla Schmidta, tego samego architekta, który stworzył Wzgórze Liebicha i popisał się przy odbudowie po pożarze Teatru Miejskiego (dziś Opera). W 1874 roku, po dwóch latach prac, pałac przyjął lokatorów. Pierwotnie był dwukondygnacyjny, z monumentalną klatką schodową umieszczoną w atrium. Reprezentacyjne pomieszczenia – westybul, salon, jadalnia – znajdowały się na I piętrze, parter dostał funkcję gospodarczą. Urządzono tam składy, magazyny, pralnię i mieszkanie portiera. Stiukowe dekoracje wykonało atelier Theodora Milczewskiego, żeliwne elementy ozdobne zrobiła firma Gustava Trelenberga.

Leipzigerowie mieli pałac tylko cztery lata, potem sprzedali budynek Urzędowi Powiatowemu (Kreisausschuss). Stracił na klasie, tym bardziej że w 1924 roku dobudowano niskie II piętro, usuwając wieńczącą wcześniej pałac balustradę. Ale w środku ślady luksusu się zachowały – marmury na ścianach, sztukaterie, wspaniałe schody. 

Po 1945 roku też pełnił rolę biurowca, obecnie właścicielem jest firma geologiczna Proxima. 

Krążą opowieści, że w czasie wojny w pałacu Leipzigerów mieścił się luksusowy burdel dla wyższych oficerów albo ośrodek Lebensbornu. Jedni twierdzą, że organizowano tu orgie, inni – że hodowano nordycką rasę nadludzi.